Wierszyki i piosenki o jesieni

4 PORY...ŻYCIA
4 PORY...ŻYCIA
Kochałam Wiosnę!
Taką radosną i beztroską.
Wszystko było takie nowe,
cudowne i ekscytujące
Kochałam Lato!
Wydało plony
tak wspaniałe,
że aż serce z miłości rośnie.
Kocham Jesień!
Choć może trochę mniej...
Zbyt długo w niej trwam
Czekając na jej kolory.
Chyba usiądę w oknie
z kubkiem gorącej czekolady
i starym albumem...
Powspominam Wiosnę i Lato
i zaczekam na Zimę...
maya 76

A MNIE JEST SZKODA LATA
Barwy jesieni są coraz bliżej,
opadną liście z drzew i kasztany,
odlecą ptaki do ciepłych krajów,
a z nimi białe bociany

Zawieje chłodem, lekko pokrzepi,
muśnie tęsknotą za pięknym latem,
żołędzie zbierać też będą dzieci,
złota jesień nas zaraz odwiedzi

Uczknie nam dzionka, parę godzinek,
kwiaty w ogródku już wymierają,
najdłużej astry z nami zostaną,
na chryzantemy chyba czekają.

Wieczory dłuższe w gronie rodziny,
w kominkach ogień się wnet rozpali,
i z marzeniami przez srogą zimę,
znowu na lato będziemy czekali.
Ola

BARWY JESIENI

Barwnym tiulem otulona 

idzie jesień w pełnej krasie,

złotych jabłek i czerwonych,

ma w koszyku w swym zapasie.

W czarne włosy ma wplecione 

cudne kiście jarzębiny, 

i otula snem głębokim,

drzewa, kwiaty, pola, niwy.

Brzóz ramiona zwisające

wiatr porywa i unosi

i kłaniając się jej nisko,

do tańca ją pięknie prosi.

Rozśpiewana, rozmarzona,

roztańczona pani jesień,

astrów, malw i chryzantem

bukiety nam niesie.

W sadach jabłka na jabłoniach

maluje czerwienią,

klony zlotem obsypuje,

a sosny zielenią.

BUKIECIKI

Posypały się listeczki dookoła,

To już jesień te listeczki 

z wiatrem woła:

Opadnijcie moje złote 

i czerwone,

jestem jesień 

przyszłam tutaj,

w waszą stronę.

Lecą listki,

lecą z klonu i kasztana

Będą z listków bukieciki 

złote dla nas.

Nazbieramy,

nastawiamy na stoliku

Tych jesiennych,

tych pachnących bukiecików... 

Coraz ciszej.Wrzesień! Wrzesień!

Słońce rzuca blask z ukosa

I dzień krótszy, chłodna rosa 

-Ha, i jesień - polska jesień!

O, jesieni złota nasza!

Tyś jak darów Boża czasza,

Dziwnie mądra,pełna części

I kojącej pełna treści...

W pożegnaniu grają lasy

Barw tysiącem,pełnych krasy;

Wiosną łąki tu się tęczą,

Staro drzewne lasy wieńczą

Miedzią,złotem i rubinem,

I szmaragdem,i bursztynem.

Na jesieni świat się mieni

I w dobrane gra kolory...

Cudowny uśmiech jesieni
w kasztany piękne się zmienił
czerwienią ubarwił listeczki
na grzybkach zostawił kropeczki.
W złociste promyki słonka
po trawach lasach się błąka
usłyszeć go nawet możesz
gdy wiatr słodko szumi na dworze.
Ach ten uśmiech jesieni
odkrywa kolory zieleni
roziskrza się w purpurze
całus zostawia na chmurze.

DESZCZ 

Szaro po szybach szemrze deszcz....

Sypią się krople sennie jak mak...

Snuje się cichy, tajemniczy szept 

– Pierwszy jesienny deszcz.

Jeszcze będą czerwone liście.

Jeszcze będzie kwitło babie lato.

Jeszcze słońce przez nagie gałęzie zaświeci.

Ale to już... ale to już czas...

Szaro po szybach szemrze deszcz. 

DESZCZ JESIENNY 

O szyby deszcz dzwoni, 

deszcz dzwoni jesienny 

I płucze jednaki, miarowy, niezmienny, 

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno... 

Jęk szklany... płacz szklany... 

a szyby w mgle mokną 

I światła szarego blask sączy się senny... 

O szyby deszcz dzwoni, 

deszcz dzwoni jesienny...

Leopold Staff

Drzewa zmieniają swoją barwę,

liście zaczęły pierwszy taniec

pająki tkają srebrny welon

a słońce coraz później wstaje

nie mówmy ptakom o odlotach

niech wiatr żurawiom pióra czesze

a kiedy kluczem przetną niebo

to będzie znak że przyszła jesień

jeszcze się księżyc nie rozziewał

chłód nie nakazał zasnąć kwiatom

niech ciepło serce wam ogrzewa

przecież za oknem ciągle lato...

Gdybym tylko potrafiła

gdybym miała taką moc,

dałabym Ci to co pragniesz

o czym marzysz dzień i noc.

Wiec dam tylko to co mogę

ile w stanie jestem dać,

to co potrzebuje przecież,

tak naprawdę każdy z nas.

Codziennie uśmiech Ci mój poślę

by rozjaśnił Twoją twarz.

Wiem,że Ty go odwzajemnisz

i tak samo mi go dasz.

I radością się podzielę

aby dzień wesoły był,

by w nim też nie było smutków,

aby wszystkie poszły w cień.

Zaufaniem Cię obdarzę,

niech podporą będzie Ci,

byś nie stracił/a wiary w ludzi,

bo i Ja też ufam Ci.

Jeśli los Tobie dokuczy,

byś nie był/a całkiem sam/a,

to ja Tobie dam oparcie,

w Tobie przyjaciela mam.

I też czas dla Ciebie znajdę,

gdy na duszy ciężko Ci,

i żeby Ci ulżyło to skarg

też wysłucham Twych.

Gdy spacerowałam po parku

Słonecznego popołudnia

Liście krążyły wokół mnie

Jedne były małe drugie duże

Zaczęłam je zbierać

Układać w duży bukiet

Takie ładne kolorowe

Takie piękne

Kocham tą jesień jak każdą

Choć może nas smucić

Dołować, przygnębiać

To ja jednak się nie dam

I Wam też tak radzę...

IDZIE JESIEŃ
Idzie jesień
Idzie łąką, idzie polem
Pod złocistym parasolem.
Gdy go zamknie – słońce świeci.
Gdy otworzy - pada deszcz.
Kto to taki? Czy już wiecie?
Tak! To właśnie jesień jest!
T. Śliwiak

Idzie już jesień 
i dary nam niesie
Zamieszkała w parku,
w sadzie i w lesie
W sadach pachnące 
jabłuszka zawisną
I w blasku słoneczka 
czerwienią zabłysną

W parku na drzewie 
przysiadzie cichutko
Zaszumi chłodniejszą,
jesienną nutką
Zostawi na gałęziach 
liście kolorowe
Żołędzie w kapeluszach 
i kasztany brązowe

I do ogródka 
na grządkę zajrzy jeszcze
Gdzie zrosi marchewkę,
fasolkę deszczem
A że warzywa 
są zdrowe to wiemy
Więc je ze smakiem 
zajadać będziemy...

Jak co roku o tej porze
Coraz zimniej jest na dworze
Liście żółkną i spadają
Wszystko w koło przykrywa ją
Choć deszcz czasem,
a dzień krótki
Staraj się odganiać smutki
W ciepłym domu tuż przy oknie

Patrz jak wszystko wkoło moknie.

JAK NIE KOCHAĆ JESIENI…

Jak nie kochać jesieni,

jej babiego lata,

Liści niesionych wiatrem,

w rytm deszczu tańczących.

Ptaków,co przed podróżą

na drzewie usiadły,

Czekając na swych braci,

za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni,

jej barw purpurowych,

Szarych,żółtych,czerwonych,

srebrnych, szczerozłotych.

Gdy białą mgłą 

otuli zachodzący księżyc,

Gdy koi w twoim sercu 

codzienne tęsknoty.

Jak nie kochać jesieni,

smutnej,zatroskanej,

Pełnej tęsknoty za tym,

co już nie powróci.

Co chryzmatem bieli,

dla tych, co odeszli.

Szronem łąki maluje,

ukoi,zasmuci.

Jak nie kochać jesieni,

siostry listopada,

Tego co królowanie

blaskiem świec rozpocznie.

Co w swoim majestacie 

uczy nas pokory.

Tego,co na cmentarzu 

wzywa nas corocznie.

JARZĘBINA

Babcia ma perełki,

mamusia korale,

ale Ania pacioreczników nie ma,

nie ma wcale.

Hop, hop! Do ogródka

spieszy się dziewczynka.

Przy tym niskim, przy płoteczku

rośnie jarzębina!

Są już, są już pacioreczki.

Starczy dla mnie, dla laleczki.

Dla Azorka i dla misia.

Wystroją się wszyscy dzisiaj.

JARZĘBINA CZERWONA

Ileż to korali stroi cię

Z oddali już widzę cię

Kolor czerwony 

jak zachodzące słońce mieni cię

Któż tak cię ubrał

Tak wystroił

Czy wybierasz się na bal

Pytam cię pytam

Bo ciekawość wielką mam

Takaś zawsze skromna smutna 

i mało wesoła

Lecz dzisiaj takaś wystrojona

Jarzębino jarzębino czerwona

Pięknie wyglądasz jesteś taka strojna

Lecz jak korale zdejmiesz 

a przyjdzie na to pora

Będziesz znowusz smutna 

i mało wesoła.

Kwiat lotosu

JESIENNA SERENADA

Na promieniach słonecznych
Wiatr jesienną serenadę gra.
Liście malowane złotem strąca,
Z ich szelestu melodię układa.
Płyną nuty tęsknej serenady,
Babie lato z wiatrem fruwa.
Zasłuchane stoją drzewa, kwiaty,
A wiatr nowych nutek szuka.
Zbiera je z liliowych wrzosów,
Z dojrzałych owoców w sadach.
Chwyta dźwięki ptasich głosów,
I jesienną baśń opowiada.

JESIENIĄ  

Co robią drzewa jesienią?

Złocą się i mienią.

Czerwienią i migocą

I na wietrze stoją.

Co robią pola jesienią?

Ziarno kryją ziemią.

W czarnej skibie ziarno złote 

będzie rosło zbożem.

Co robią ptaki jesienią?

Słońce latem gonią.

Przepływają błękit nieba,

a powrócą ... wiosną.

J.Babicz

JESIENNA ŁAWECZKA

Rozrzuca liście z lewa i z prawa

dla mnie sprzątanie dla niej zabawa

rosą pokrywa porankiem bladym

zostawia na niej swe brudne ślady

Deszczem już wita chłodem niemiłym

pragnę by ciepłe dni wróciły

bo tak bym chciała na ławce jeszcze

trochę posiedzieć podziwiać pierwsze

Przygotowania ptaków odloty

i liścia szelest gdy spada złoty

śledzić pająka misterne tkanie

jak się porusza w nitek dywanie

Poczuć ogniska woń wśród altanek

zapachy estrów i macierzanek

chłonąć to wszystko nabierać mocy

zanim na dobre jesień zaskoczy

Zatrzymać chwilę spamiętać wszystko

nim się oddali letnie zjawisko

aby potem sobie ciemnym wieczorem

przypomnieć ciepłą minioną porę

Jeszcze posiedzę na swej ławeczce

może da jesień ciepła troszeczkę

promieniem ciepłym ogrzeję ręce

a wiosną znowu napiszę więcej.

L.Mróz Cieslik

JESIENNA NOC
Kiedy ciemność już zapada,
kiedy wrzesień w krąg króluje,
ponad ziemią,wśród obłoków,
cicho się muzyka snuje.

W granatowej,długiej sukni
noc ujęła skrzypce w dłonie.
Słychać tęskne,rzewne dźwięki.
Droga we mgle szarej tonie.

Żółty liść opada z drzewa,
bezszelestnie z wiatrem płynie.
Lśnią czerwienią koraliki
na przydrożnej jarzębinie.

Czas upływa.Milkną nutki.
Noc przemija tak jak przyszła.
Lecz jej piękno,czar jesienny
trwa zaklęty magią w skrzypcach.

JESIENNE KWIATY
Nad płotem się rozpostarło
Słonecznikowe dumanie.
Makówek rude grzechotki
na jednym klęczą kolanie.
Dalie w szerokich spódnicach
Patrzą,czy słońce je widzi
Róża,że stoi samotna,
Żywym rumieńcem się wstydzi.
Rezedy wonią bogate.
Biedronka podaje usta.
A malwy dziwią się dziwią,
Jak pięknie w barwnych im chustach.
Powoje pną się po płocie,
Jarzębina śmiechem zwabione,
A kiwa głową nasturcja
i bratki patrzą zgorszone.
A ogrodniczka jesień
Tka kwiatom szaty tęczowe.
Choć wie,ze płaczą ros łzami
W chłodne poranki wrześniowe.
net

JESIENNE LIŚCIE
Kończy się lato
w przepych bogate i zmienia,
zmienia piękną swą szatę.
Drzewa po świeżej ,bujnej zieleni
Wdziewają złote barwy jesieni.
Pogodnie,cicho i uroczyście
Spływają z wolna na ścieżkę liście,
A gdy śpieszymy do szkoły drogą.
Raźno szeleszczą,szumią pod nogą.

Leopold Staff

JESIENNE LIŚCIE

Z tym jesiennym wiatrem
tańczą sobie liście,
tańczą sobie tańczą
czerwone złociście.

Z tym jesiennym wiatrem
odtańczą daleko,
i nie skończą tańczyć,
aż za siódmą rzeką.

Aż za siódmą rzeką,
Aż za siódma górą,
Aż je śnieg przykryje
Grubą, białą chmurą.

Ewa Szelburg - Zarembina

JESIENNE RÓŻE

Domykam lato w skarbcu września,

wieko mi skrzypi od łkań wiatru

powtarzających znany temat,

co w szarość żywe barwy zasnuł.

W chmurnych zaułkach na rozstajach

rwą się guziki jarzębinom;

ranek utonął w słotnych ariach,

mgłami po dachach się rozpłynął.

Kolczaste wiersze wschodzą w głogach

prując ostatki letnich złudzeń.

W dojrzałą jesień mnie poprowadź -

spójrz, dla nas kwitną późne róże.

Ewa Pilipczuk

JESIENNE SŁONECZKO

Jesienne słoneczko

mniejszym kątem patrzy

rosę pozłaca

listkami majaczy

Zachwycone mocne

barwami jesieni

ciepłymi promieniami

babie lato ścieli

Maluje kolorami

krajobrazy ziemi

listnymi bukietami

wszystkich ludzi dzieli

Uśmiechnięte zachodzi

zostawia wspomnienia

jutro przyjdzie znowu

pozłacać marzenia...

(stresożerca)

JESIENNE TANGO
Jesienne tango pośród głogów i jarzębin.
Wirują klony,jeden zdobi bujną pierś.
Soczyste usta sycą zmysły aż do głębi.
Nie śmiem myśleć.Chyba śnię.
Czerwienie lekko zabarwiają toń jeziora
Promienie milkną.
Smukła kibić złotem lśni.
Kroków szelestem opowiadam.
-Jesteś moją.
Gorący oddech odpowiada.
-Także ty.
Jednym spojrzeniem
kwiat niebiański się otwiera.
Ogniste tango,rudy kasztan,ty i ja.
Cudowna jesień złota,polska tu i teraz
Paletą ciepłych barw miłości płonie w nas.

JESIENNY OBRAZEK
Jesienny ranek.Panuje cisza.
Jest tak spokojnie,sennie i mgliście.
Po niebie suną powoli chmury,
w powietrzu tańczą złociste liście.
Zza chmur nieśmiało wygląda słońce,
w kropelkach rosy błyszcząc srebrzyście.
Drzewa wokoło lśnią kolorami.
Jest tak spokojnie,sennie i mgliście.

JESIENNY PAN
Choć nie wiem, kto to jest,
I nie wiem, skąd go znam,
Czasem spotyka mnie
Jesienny śmieszny pan.

Parasol wielki ma
I zmartwień trochę też.
Przez pusty idzie park
W czerwony liści deszcz.

Lecz gdy ostatni liść
Ze smutnych spadnie drzew,
On razem z białą mgłą
Rozpłynie się.

Gdy wiat pożółknie znów,
Powróci znowu tam
Jesieni szukać barw,
Jesienny śmieszny pan.

A wtedy spotkam go
I pójdę z nim przez park,
On będzie blisko tak
Mych rąk, mych warg.

Gdy świat pożółknie znów
I biała wzejdzie mgła,
Będziemy razem szli:
Jesienny pan i ja.

A wtedy spotkam go
I pójdę z nim przez park,
On będzie blisko tak
Mych rąk, mych warg.

Gdy świat pożółknie znów
I biała wzejdzie mgła,
Będziemy razem szli:

Jesienny pan i ja.

JESIENNY PEJZAŻ

Widzisz te mgły?

snujące  się po sadzie

jak porzucony welon panny młodej

która z ptaszętami odleciała

ku lazurowym morskim odmętom

gdzie zachód słońca w kolorze pomarańczy

i snujący się po bazarach zapach orientu

ziemia już ma oddech jesieni

na krzewach rozwieszono wici

to kod srebrem pisany

z "babiego lata" - srebrnej nici

zwiastuje rychłe nadejście

mglisto-jesiennej pani

a my - pójdźmy na spacer kochany

parkową aleją złotem usłaną

i w jesiennym nastroju

pozbierajmy purpurowe słowa

jak jesienne kasztany

JESIENNY WALC
Jesienny walc
przy­niósł mi ciebie
tam­ten wrzesień
umilkły ser­ca niepokoje
nić ba­biego lata
splotła dłonie
miłość stateczna
spo­koj­nie płynie
na par­kiecie sze­leszczących liści
ra­zem tańczy­my walca
w splo­cie ramio
w zi­mowe wie­czo­ry
pachnie jaśminem
je­sień życia
ple­cy o szczęście oparła.

Czcinka1

JESIENNY WALC
Na trzy czwarte dziś liście szeleszczą
zamieniając swą zieleń na ZŁOTO
modna jesień przedstawia kolekcję
dominuje nostalgia z tęsknotą

na trzy czwarte żołędzie spadają
wystukując rytm walca upadkiem
nic się tutaj bez sensu nie dzieje
nic się tutaj nie dzieje przypadkiem

na trzy czwarte wrzosy się fiolecą
przed oczyma w slajdach czas przebiega
tylko strumień szemrząc zapamięta 
to bogactwo co skryje się w śniegach
Lili Blue

JESIENNY WIATR

Wiatr jesienią ma robotę

w nocy i za dnia.

Ciągle strąca liście złote

i przed siebie gna.

I nasiona drzew bez liku

nosi tu i tam.

Kiedy spoczniesz już, wietrzyku?

Powiedz, powiedz nam!

Po zielonym wielkim lesie

wiatr piosenki dzieci niesie.

Aż się dziwią stare drzewa

Kto was tak nauczył śpiewać?

H. Ożogowska

JESIEŃ

A ja lubię polską jesień,

którą rozpoczyna wrzesień,

bo w jesieni w lasach grzyby,

w pięknych rzekach różne ryby!

Chociaż chłodne już wieczory,

lecz wspaniałe są kolory

klonu, dębu, grabu liście,

wirujące złote kiście!

Często deszcz się w rynnach pluszcze,

płaczą kwiaty, płaczą bluszcze,

mgły się w mleko przemieniły

i krajobraz zasłoniły.

Lecz pogoda wnet się zmieni,

co normalne jest w jesieni.

Wszak kaprysy jej zaletą,

ona przecież jest kobietą!

Cz.Lachut

JESIEŃ
Jesień,jesień na dworze.
Już babie lato powiewa.
Rolnik zagony orze,
Będzie je ziarnem obsiewał.
Kopią kartofle w polu 
i jabłka zbierają w sadzie.
Coraz niżej nad rolą
słońce jesienne się kładzie.
Władysław Broniewski

JESIEŃ

Już jesień rodzi się 
w moich oczach .
Króluje
przez kilka miesięcy
i odchodzi
JESTEM JAK JESIEŃ
złota,szczera ciepła,zimna.
KOCHAM JESIEŃ
Kiedyś przysypie mnie liśćmi
JESTEM JESIENIĄ...
Widzę,że przemijam
Maria Jasnorzewska Pawlikowska 

JESIEŃ IMPRESJONISTY

Impresjonista wziął paletę

z barwami, które lubi jesień,

i jak przystało na estetę

jesienny namalował wrzesień,

o październiku też pamiętał,

więc złote liście namalował,

jeszcze listopad i już puenta,

sztalugi złożył, farby schował,

obraz postawił w swoim oknie,

dla ludzi, co jesienią idą,

i choć, ktoś patrząc, czasem zmoknie,

każdego cieszy taki widok...hej

(eniowe)

Jesień kolorowa rozwiesiła barwy.

Siwiutki przymrozek 
chodzi po ścierniskach.

Latawce szukają gdzieś 
w górze zabawy.

Idzie sobie jesień 
po kobiercu w liściach.

Na zagonie kapusty 
moknie strach na wróble.

Mgła cieknie przez puste,
zimne kartofliska.

Rdzawym pióropuszem 
szumią buki dumnie,

chłodny wiatr przeciąga,
w chmury liście ciska.

Kiedy wieczór spadnie 
w kobiałkę doliny, 

nad jesiennym krajem 
gęsty smutek zwisa.

Gwiazdy zapalają 
złociste czupryny 

i jesienny lampion 
rozbłyska księżyca. 

WILHELM PRZECZEK 

JESIEŃ

Jesień obsypuje złotem liście drzew,

niebo zachodzącym słońcem urzeka,

babie lato pieści jak cudowny sen,

A my zmęczeni

trudnościami życia

wpadamy w przeróżne uzależnienia,

nie potrafimy już

magią się zachwycić

i uśmiechać się do piękna,

bez znieczulenia...

A przecież wystarczy

otworzyć swoją duszę,

zajrzeć do wnętrza

kwiatowego dzwonka,

dobrym słowem

i czynem złe mury rozkruszać,

i wnosić w serce bliźnich odrobinę słońca...

Unieść się nad łąka jak Anioł...jak motyl,

zaplątać się w ulotność babiego lata,

poprosić słońce o promienny dotyk

i emanować ciepłem aż do końca świata...

(Seneka18)

JESIEŃ

Jesień to fala wspomnień o lecie

jesień to szelest liści po świecie,

chociaż je zdobi czerwień i złoto

smętnie spadają w jesienne błoto.

Z żalem spoglądam na złoty liść

spada,bo nie ma już dokąd iść,

drzewo go nie chce, spełnił swą rolę

i nikt nie wczuwa się w jego dolę.

Wiatr go rozwieje,buty podepczą

chce się przytulić ale go nie chcą,

w szeleście niesie się skarga liści,

na które wiosną czekali wszyscy

Jest taka Pora, Co smutek niesie,
Mówimy o niej To Szara Jesień.
Ona jak złodziej uśmiech
Kradnie nam skrycie,
Nawet na szaro pomaluje życie
No wiec uśmiech i głowa do góry
Bo weekend ten wcale

Nie musi być ponury.

Jesień rozwija się wokoło
Patrzy na Ciebie wesoło
więc smutek usuń w cień
I Miej Cudowny Dzień...

JESIEŃ
Szumiał las,śpiewał las,
gubił złote liście,
świeciło się jasne słonko
chłodno a złociście...
Rano mgła w pole szła,
wiatr ją rwał i ziębił;
opadały ciężkie grona
kalin i jarzębin...
Każdy zmierzch moczył deszcz,
płakał,drżał na szybkach...
I tak ładnie mówił tatuś:
jesień gra na skrzypkach...
Józef Czechowicz

JESIEŃ

Znów przyszła do nas złoto

– czerwona jesień.

W lesie liście spadają wszędzie.

Dęby sieją żołędzie.

Tylko jałowce

i sosny nie tracą koloru wiosny.

ELŻBIETA BURAKOWSKA

Jeszcze lato nie odeszło,

a już jesień bliska.

Wrzesień milczkiem borowiki

skrył we wrzosowiskach,

na polany rude rydze

stadkami wygonił

i rumiane jabłka strąca

raz po raz z jabłoni.

Jeszcze słońce o południu

tak potrafi przypiec,

jakby to nie wrzesień rządził,

lecz upalny lipiec.

Ale już chłodniejsze noce

niż bywały w lecie.

Liściom - żółknąć czas,

a ptakom - za morza odlecieć!

Już do schyłku lato zmierza ,

zboża z pola są zebrane.

Dnia krótszego noc domierza

w lesie liście malowane.

Na polanie pod mym borem ,

jest przepiękne wręcz zjawisko.

Fiolet mieni się kolorem,

to po prostu wrzosowisko.

Jak kobiercem wymoszczona,

na nim perły - krople rosy.

Zapach miodu się unosi ,

tak cudownie pachną wrzosy.

Nad polaną zachód słońca,

jak odbicie wrzosowiska.

Fiolet róż jakby w pląsach,

widać jesień bardzo bliska.

JUŻ JESIEŃ
Jesień rozdaje autografy
to co najlepiej potrafi
jako aktorka sezonowa
wiatry zebrała w jednym worze
wypuszcza kiedy ma ochotę
połaskocze chmury deszczowe
co wilgoci mają w nadmiarze
mżawką sieją dzionek cały
czasem upuszczą kropel więcej
cieszą się dalie aksamitki purpurowe
pozbędą się kurzu letniego
chryzantemy z niecierpkiem i marcinkiem
kolorem się chwalą białym
złoty i bordowy to ich renoma
wrzosy jaśminy astry i floksy
odrobiną jasnego fioletu czerwieni
jesieni są autografem
zarumienione soczyste owoce
rozdaje jesień w pełnej krasie
przemalowuje zieleń przedziwne kolory
brunatnym brązem i żółtym traktuje
ze swojej pastelowej palety
borowiki koźlaki gąski i opieńki
w autografie jesieni widnieją
zimowe ptaki obserwują zaciekawione
co mają począć z popisami jesieni
szuwary na jeziorze stawie i ugorze
beżowego nabrały koloru
by dorównać ogołoconym wierzbą
tka jesień dywan na polanie
wątkiem są liście wielokolorowe
osnową zgniła zieleń trawy i zarośli
jesień to artystka sezonowa
lubi rozdawać swoje autografy
mgłą i szronem się posłuży
nocą i nad ranem chłodnym
czasami słońcem załagodzi
swoje niebywałe kaprysy
rozda autografy do pierwszego
białego puchu schodząc ze sceny.

KASZTANY 
Weź brązowe palto,
synku kochany.
Pójdziemy do parku
zbierać kasztany.
Leżą tam, jak małe
kolczaste jeże.
Kto z nas,synku,prędzej
i więcej zbierze?
Czyje będą ciemne,
a czyje w łatki,
Czy twoje syneczku,
czy twojej matki?
I co z nich zrobimy:
krówki czy konie?
I kto przy tym bardziej
poplami dłonie?
Kto je potem szybciej
w domu umyje?
Kto się komu pierwszy
rzuci na szyje?
Ewa Szelburg-Zarembina

Kiedy odejdą dni słoneczne,
jesienny zegar czas omroczy,
no i zamilkną smyki świerszczy,
poczuję chłodu cierpki dotyk ...

Gdy aura zacznie figle płatać,
w oczy kasztanów się zapatrzę,
otulę się wspomnieniem lata 

i twoim ciepłem,tak jak płaszczem ...

Klon krwawy i żółta lipa liście,

listeczki sypią.

Zrzuca je ptak lecący,

strąca osa niechcący.

Wiatrowi na płacz się zbiera,

że liście się poniewiera;

chodzi dołem i górą i zbiera je oburącz

 i płacze nad nimi deszczem,

po gałęziach je mokrych wiesza.

Nic z tego... Oczywiście.

Potem mówią, że wiatr zrywa liście. 

KONIEC LATA
To lato,o którym każdy 
cicho marzył,
Szybko przeminęło,
zgodnie z kalendarzem.
Długo swoim żarem 
wszystkich rozgrzewało,
Kąpieli słonecznych 
każdy wciąż ma mało.

Jesień,która przyszła 
w pełnym blasku słońca,
Nigdy nie zastąpi 
letnich dni do końca.
Nie ubrała jeszcze 
nieba w ciemne chmury,
Jeno drzewa stroi w złota i purpury.

Nić babiego lata 
pająk znowuż przędzie,
Wietrzyk ją przenosi 
i rozwiesza wszędzie.
Na tych niciach rosa 
osiada kroplami,
By w promieniach słońca 
zalśnić brylantami.

LISTOPAD
Wyszedł sobie do ogrodu
stary,siwy pan Listopad.
Grube palto wdział od chłodu
i kalosze ma na stopach.
Deszcz zacina,wiatr dokucza,
pustka,smutek dziś w ogrodzie.
Pan Listopad cicho mruczy
"Nic nie szkodzi,nic nie szkodzi".
Po listowiu kroczy sypkim
na ławeczce sobie siada:
Chłód i zimno,mam dziś chrypkę.
Trudna rada!Trudna rada!
Wanda Grodzieńska

 LIŚCIE JAK LISTY 

Liść z listem można pomylić,

aby spostrzec po chwili: 

lecą liście na wszystkie strony,

a każdy – polecony.

Wiatr tu jest listonoszem.

- Odebrać listy proszę!

Co dzisiaj doniósł liść klonu?

Jakie nowiny zawiera liść olszyny?

A jakie listek brzozy?

Kto na polski przełoży? 

JÓZEF RATAJCZAK

Melodii wiatru ślę pozdrowienia
w jego poszumie składam życzenia
Jego dotykiem miło Cię witam
rozkołysaniem o uśmiech zapytam
Jego podmuchem bukiet Ci podam
z listków czerwonych jesienna uroda
W tańcu swawolnym kasztany ukryłam
do jarzębiny serce włożyłam
I z tymi darami wiatr Cię dogoni
a do mnie przyniesie uścisk Twych dłoni.
Melodią wiatru dziś Ciebie pozdrawiam

dary jesieni w uśmiechu serca zostawiam.

Mgły nad wrzosowiskiem

roztoczyły swój czar

liliowym welonem

okryły marzenia

Pocałowałam drobne płatki

zapachniałam cichym wrzosem

fioletową smugą otoczyłam duszę

Z bukietem wrzosów

pójdę tam gdzie tętni życie

gdzie lato budzi zmysły

i świeżość poranka

zmywa resztki snu

gdzie nie gaśnie miłość

i kwitną kwiaty

Zanurzę dłonie w chłodnej rosie

ustroję suknię wrzosowym

kwieciem

zniknę senną zjawą

w różowej mgle.

Mówią jesień życia smutkiem się przeplata

Wszystko już za sobą a przed sobą mało

Najpiękniejsze przecież są te młode lata

Kiedy do jesieni tak dużo zostało.

MYŚLI JESIENNE

Gdy już noc i jesień chłodna

Płaczą wspólnie deszczu łzami

A wkoło szare smutki

Tulą ziemię mgieł skrzydłami

Błądzą myśli poplątane

Szukam wspomnień,pragnień,marzeń

Gdzie się moje życie toczy

Pośród różnych zmiennych zdarzeń

Spotkam tam promyczki słonka

One radość życia miały

Skrawki nieba błękitnego

Które szczęście mi dawały

Wiele zwykłych i szarych dni

Ciemne chmury,nagłe burze

Znów piękną tęczę na niebie

Kłopoty małe lub duże

Wszystko czym los obdarzył

Okryte wspomnień woalem

Które chwilami wracają

Z jesiennym smutkiem i żalem

Anna Mikiciuk

Nadeszła jesień,cudowna jesienna,

Pora zadumy,spokoju w nas.

Wiatr złote liście po drogach niesie,

Wokoło pachnie jesienią las.

Liście spadają w kolorach jesieni

Zdobiąc magicznym kobiercem las,

Poranna rosa we mgle się mieni

Zwiastując światu cudowny czas.

Najcieplej jest właśnie jesienią,
Gdy liście na drzewach się mienią,
Gdy czerwień Cię zewsząd otacza...
Czy to coś może oznaczać?

Więc teraz włącz wyobraźnię,
I czerwień, żółć, złoto barwne
Potraktuj jak różne uczucia...
Potrafisz? To prostsze od druta!

Więc: złoto to jest nadzieja,
A liście się złocą na drzewach,
Więc pomyśl, że właśnie jesienią
Tą piękną barwą się mienią.

Żółć barwa ufności,
Niech na Twej palecie zagości!
I nie zapomnij ni razu
Ozdobić nią codziennego obrazu

Nie Czekaj dłużej,
rozwiń żagle marzeń,
Aby popłynąć,
gdzie serce cię wzywa,
Gdy swoich tęsknot roztacza miraże,
I lądy pragnień wyśnionych odkrywa.
Po Złote Runo,
wyruszaj więc śmiało,
Póki pragnienia starością nie zbledną,
I nie wierz życiu,
że cię ukochało,
Bo ma dla ciebie pułapkę niejedną...
Ale nieważne,
co los ci przyniesie,
I czy u kresu czeka coś dobrego...
Czy tylko smutną twarz pokaże kolejna jesień,
Nie cel się liczy,lecz droga do niego...

NA POŻEGNANIE LATA

Narysuję Ci babie lato
kredką wczesnej jesieni,
jak unosi się między zapachem
dojrzałych jabłek i spalonej słońcem trawy.
Delikatne jak złoty włos
który zaiskrzył się od zachodzącego słońca.

Narysuję Ci horyzont
w którym jeszcze widać nieruchomą ciszę
minionych wakacji
odpływających na ostatniej letniej chmurze.
Jeszcze czuć na pustej łące
falę ciepłego powietrza,
które leniwie rozciąga się po sadach i polach.
Tylko te noce coraz bardziej chłodne.

NA ZŁOTYM LISTKU

Już wczesne świty mnie nie budzą,

za oknem senny poszum liści,

w mgielnej poświacie, srebrną smugą

księżyc szeleści pośród wiklin.

Na skraju lasu barw karnawał,

śliwkowy zapach śpi w ogrodach,

cień rudowłosej tańczy w trawach,

wiatr jej melodię tęskną podał.

A w sercu mam ciepłotę lata

w pąsowych uczuć dekoracji,

choć nitka czasu delikatna

pajęczą przędzą skronie znaczy.

Przystroję wiersz koronką z szyszek,

jesiennie smucić się nie umiem,

na złotym listku miłość spiszę,

niech ci do ręki rankiem sfrunie...

NOSTALGICZNA JESIEŃ
Wiosna swoją łodzią dawno odpłynęła,
upalne lato przeszło w zapomnienie,
została pustka, nostalgia, wspomnienia,
dłuższe wieczory, słabości, zwątpienie.
Góry zdejmują swe zielone szaty,
i ukazują nagie szczyty szare,
wicher gnie drzewa, rozczesuje liście,
zwinne kozice czują się wspaniale.
W chałupach chłodno, jak w więziennych celach,
kot obok pieca mrucząc się wygrzewa,
deszcz gra o rynny ponure melodie,
jesień czerwienie i żółcie przywdziewa.
Wrzos otulony nicią pajęczyny,
znów brązowieją w ogrodach trejaże,
skowronki dawno skończyły śpiewanie,
złocista jesień maluje pejzaże.
Teresa Rutkowska-Wojciechowska

O JESIENI

Już jesień.Liść na drzewie rzednie

Jeszcze ostatnim złotem gore,

A z nim spokojnie gaśnie,blednie,

Co nie umarło umrzeć w porę...

Pogodny schyłek dnia łagodzi,

Co myśli mąciła bałamutna,

I w serce miłościwie schodzi

Radość tak cicha,że aż smutna.

Leopold Staff

Oliwkowa zieleń, złoto i czerwień.

Popatrz to już jesień - świat nam chce odmienić.

Wabiąc kolorami, tak bardzo nas zwodzi,

szepce liść pod stopą - jesteście wciąż młodzi..

Pozbieramy z radością dary jesieni

czerwień, złoto, oliwkę i schowamy

głęboko do serca kieszeni.

PAN WRZESIEŃ I PANI JESIEŃ

Znów przyszła pora witania się z mgłami

i nad polnymi rżyskiem i nad ogrodami

rozwiesza woal Jesienna Pani

Lato,niestety,zostało za nami

Z drzewami powój wdał się w romans

oplata je czule w zieloną jedność

wkrótce założą suknie jesienne

dołączą brzozy,z zazdrości blednąc.

Pan Wrzesień wyciągnie swój złoty atrament

rozzłoci wszystko aż po firmament

liścik napisze do Pani Jesieni

niech obraz zatrzyma w złoconej czerwieni.

POD JESIEŃ 

Kobalt błękitu 

Półmgła przesłania.

Z drzew malachitu 

Rdza się wyłania.

Drży wlew jesienny W liści szeleście,

Jak anioł senny Gra w celeście.

Cicho, pogodnie,W złota żywiole,

Duma zachodnie,

Chełmońskie pole.

 WŁODZIMIERZ DOMARADZKI

Pod płaszczykiem barw jesieni

myśli sypią się jak liście,

rozpalają  ciepłem zmysły,

łagodnością wieją wszystkie.

Zakochana jestem w pięknie, 

co układa śpiew mej duszy,

światłocieniem witam co dzień

niebem,światłem chcę poruszyć.

Pocałunki zbieram blasków,

by się rozgościły w sercu

uchylając mi życzliwość

z pasemkami czaru w miejscu

Pogoda już jesienna

chłodem wiatr wieje.

Czasem słońce zaświeci

i ciepłe promyki wleje.

Świat przystroi barwami

brązu i pomarańczy.

I z figlarnym uśmiechem

w drzewach sobie potańczy.

Bo jest porą, gdy liście

spadać z nich zaczynają.

Pod stopami gdy idziesz

dywan nam rozkładają...

POKOCHAJ JESIEŃ 

Spróbuj pokochać jesień

z niesamowitymi urokami.

Spójrz ile piękna niesie

obdarzając cię nowymi dniami

Kolorowo jak wiosna

barwne liście ostatki zieleni

Dadzą chwile radosną

twą szarość życia mogą odmienić .

Wieczór szybciej nastaje

słońce też znika wcześniej niż latem

Lecz nowe czy nie 

daje chwilę spokoju 

skorzystaj zatem

Tadeusz Karasiewicz

Po niebie płyną chmury

Wiatr zrywa liście z drzew

Unosi je do góry

W nich brzmi jesienny śpiew.

Po lasach barw tysiące

Na polach stada wron

A gdy zaświeci słońce

Czuć miłą jesienną woń.

Popsuły się drzewa,

spadła im korona,

jesień w nich dojrzewa 

– żółta i czerwona.

Krzewy okulały,

grzęzną w pustym polu,

słońca im za mało,

iść do wiosny wolą.

Kroczą przez polanę 

od grudnia po marzec,

mróz im kryje rany 

śniegowym bandażem.

JÓZEF RATAJCZAK

Pozdrawiam z dymem ogniska w polu
i chryzantemy kulą złocistą,
z ciepłem przyjaźni i serdeczności,
choć dookoła mokro i mglisto.
Z jeżem tupiącym wśród jabłek w sadzie,
rudą wiewiórką, lśniącym kasztanem,
z kluczem żurawi na szarym niebie
i srebrnym mroźnym szronem nad ranem.
Z koszem owoców, warzyw i grzybów,
zebranych w polu, ogrodzie, lesie,
z zapasem uczuć jasnych, słonecznych,
i dobra które daje nam jesień.
Pozdrawiam z nicią babiego lata
i kolorowych liści kobiercem,
kropelką deszczu, powiewem wiatru,

ciepłym uśmiechem i szczerym sercem.

Przyjmij ode mnie uśmiech jesieni...
jasny ,radosny i pełen lubości…
Niech jego ciepło Twój nastrój zmieni
- trwaj w nim szczęśliwie ,aż do wiosny...
Niech grzeje Cię czerwień dzikiego wina,
otulą złote liście natury...
Niech słońce w błękicie

i jarzębina ślą aurę pełnej życia radości…

Pytasz mnie: - Czy mamy jesień?
-Tak, kochany, to już wrzesień!
Szybsze zmierzchy, chłodne ranki.
Nad łąkami mgieł firanki.

Jabłka w sadzie się rumienią.
Liście żółkną i czerwienią.
Szorstki szelest suchej trawy.
Krok kotki wolny, niemrawy.

Dojrzały już jarzębiny.
Krzyk żurawi z oziminy.
Dym się snuje z kartofliska.
Szarość pustego ścierniska.

Wczoraj słota, dzisiaj słota.
Dużo deszczu, więcej błota.
Za oknami wiatr, szaruga.
A w kominku płomień mruga...

Kiedy serca dwa gorące.
Oczy jak ogień płonące.
Kiedy dłoń się z dłonią splata.
Jest jesienią pełnia lata.

SKARBY LATA

Jeszcze słońca ślad na twarzy,
serce pełne letnich wrażeń,
jeszcze czuję wiatr na skroniach,
skarby lata trzymam w dłoniach...

Zanim jesień zmieni świat,
nim przekwitnie róży kwiat,
pójdę z Tobą brzegiem plaży
by raz jeszcze w słonku marzyć...

I smak lata poczuć jeszcze,
nim nadejdzie jesień z deszczem,
dam Ci bukiet róż wspaniałych,
by Ci latem wciąż pachniały...

Trzymaj mocno je w swej dłoni
niech ten bukiet Ci przypomni
szczęścia chwile,skarby lata
zanim jesień zacznie płakać...

SŁODKI PAŹDZIERNIKU
Na rozgrzanych deskach tarasu
lekko kładłaś mnie październiku,
albo siłą porywałeś do lasu,
delikatnie powstrzymując od krzyku.
Gdy ciepłymi oplatałeś rękami
moje ciało w zbyt cienkiej sukience,
smukłych dotknięć bezwstydny aksamit,
jak twój szept układał się w wiersze.
Światłem nagich spojrzeń ogrzana,
biel sukienki plamiłam bez strachu
i z łabędzim śpiewem, jak Diana,
rozpływałam się w twoim zapachu.
Gdy się wiatrem wdzierałeś do łona,
ciepły dreszcz przyozdabiał mi wianek,
umierałam jak zawsze zdziwiona
wśród konwalii i leśnych sasanek.
Dzisiaj znów mnie uwodzi, kochany,
cisza pól, suchy liść w pamiętniku,
szelest traw... przykładam do rany
twoje wiersze ty mój październiku.

TO JUŻ JESIEŃ
To już jesień...tak,
masz rację...ale zobacz ile 
w niej dobrego wrzosy,
astry,kasztany z gładką skórką
albo te jeszcze w łupinkach,
co kłują tak przyjemnie,
babie lato i zapach ogniska
i wszystkie kolory liści,
jarzębina czerwona koralowo,
wiatr wplatający się we włosy
i krople deszczu
spływające po policzkach.

TO JESIEŃ 

Wolno liść za liściem spada

Za liściem liść jesienny opada

Trawniki,chodniki 

rudością się cieszą pieszego,

każdy krok wśród liści szeleści

Jesień złocista Pani

z paletą farb jak malarz

maluje,ubiera,stroi każdy krzak,

każde napotkane drzewo.

Dni coraz krótsze,noce długie jak stąd 

do nieskończoności

Nici babiego lata

wraz z mgielnym welonem

oplatają kępy traw,

na południowych stokach

Wiatr i deszcz na przemian

ze słońcem

w ciuciubabkę gra Nocturno.

Niebawem przyjdzie pora ubierać 

ciepłe szale w kolorze burgunda.

Liści coraz więcej dywanem się ścieli.

Na gałęziach drzew,każdego dnia

coraz mniej zieleni.

W brązowej żółtej sukience,

z zielonymi pięknymi oczami,

przyszła już Pani Jesień,

stoi blisko przed drzwiami.

W dłoniach ma śliczne żołędzie,

w torebce błyszczące kasztany,

a na złotej sukience,

listki do góry nogami...

W dłoniach przyniosłam jesienne
kwiaty wszystkie barwami złota
się skrzące,astry,nasturcje
i liście klonu słonecznym
latem jeszcze pachnące.
Możesz zanurzyć się w ich zapachu,
chłonąć aromat, pełnym oddechem
a potem uśmiech kwiecisty taki,
mi podarować połonin echem.
Chcę aby w sercu gościła radość,
aby dni smutne w piękne zamienić,
by szczęście kwitło barwami lata 
srebrnym odcieniem,złotem czerwieni.

W jesiennym kolorze...

Choć słońca letniego promienie

w pasemkach mych włosów się mienią,

jest w nich już biel lata babiego

zakradła się cicho z Jesienią.

Zaplotę więc z włosów mych warkocz

zatrzymam blask słońca letniego

niech tańczy wraz z babim latem,

w rytm walca - deszczu jesiennego.

I z deszczem wiatr także chce zagrać,

szeleszcząc liście z drzew strąca,

raz na dół spadają kobiercem,

raz tęczą wznoszą się do słońca.

I już świat wokół mnie wiruje,

swój smutek odsyłam za morze,

chciałabym ofiarować wszystkim,

swą radość - w jesiennym kolorze.

W kalendarzu wrzesień

i lato żegna się z nami

niedługo zawita znów jesień

rozkwitając wokół wrzosami.

I znów poranki zamglone

chłodnym powitają powietrzem,

a słońce nieco spłoszone

przygrzeje raz po raz jeszcze.

Drzewa jesienne założą mundurki

urzekając barwami czerwieni i złota

i nie przeszkodzą deszczowe chmurki,

gdy nam na spacer przyjdzie ochota.

Pójdziemy na grzyby do lasu

i do parku po jarzębinę,

by użyć jesiennego czasu

i zrelaksować się odrobinę.

WIDOK ZE WZGÓRZA 

Jesień wspomnienia tka młodości,

W błękicie obłok srebrny płynie,

Widmowy, jak myśl o nicości.

Czyżem to życie śnił jedynie?

Patrzę na złote pola, gaje,

Spowite w spokój, skarb najrzadszy,

I wszystko większe w krąg się zdaje, 

tak gdy na świat przez łzy się patrzy.

WIERSZ O KASZTANACH
Wśród liści kasztany,
brązowe kasztany,
a każdy z kasztanów
jak namalowany.
Błyszcząca twarzyczka
śmieje się z daleka.
Właśnie spadł z gałęzi
i na ciebie czeka.
I nie przejdziesz dalej,
nim go nie podniesiesz
- taka moc kasztanów,
gdy nadchodzi jesień.
Może czarodziejska
ta moc jest i siła?
Nikt ich nie omija,
a każdy się schyla.
Błyszczące kasztany,
brązowe kasztany
- i musisz je podnieść.
Świat zaczarowany...

W ramionach jesieni
słońca promyk złoty
do figlów i śmiechów
nabiera ochoty...

Pocałuje śmiało
jabłuszko pachnące,
by za chwilkę było
skromne...rumieniące...

Tęsknotą za latem
zalśni w kroplach rosy,
osiądzie swym czarem
tam, gdzie kwitną wrzosy...  

Doda barw do liści,
co szeleszczą mile.
Chciałby też wyzłocić 
wszystkie Twoje chwile...

WRZEŚNIOWE DNI

Już nie kroczy ,ale biegnie

jesień w barwnej sukience

zahaczając o brzeg tęczy

w liściach gubi swoje serce.

Promyki tak nie grzeją ,

Żyjemy wszak tą nadzieją ,

Choć przyjdą  chłodne dni 

My zawsze będziemy,

Wspierając się wzajemnie,

Słowem,uśmiechem niezmiennie.

WRZEŚNIOWY PORANEK

Wrześniowe warkocze promieni 

nas otulają swoim ciepłem

na polach zieleń dywanem się ściele

ptaków śpiew płynie o poranku

wiatr humorem dziś tryska.

Czule pieści listki

na drzewach

lato barwami radosny

dla nas śpiewa

pięknem ogrody

nasze oczy zachwycają

kwiatowe obrazy malują

ostatnie spacery

słonecznej panienki

roztańczonej

w świetlistej sukience

osładza blaskiem

te wrześniowe poranki.

ZAPACHNIAŁO JESIENIĄ

Zapachniało jesienią

Zapachniało powiewem jesieni,

Z wiatrem zimnym uleciał słów sens.

Tak być musi,

Niczego nie mogą już zmienić,

Brylanty na końcach twych rzęs.

Tam gdzie mieszkasz,

Już biało od śniegu.

Szklą się lodem jeziora i błota.

Tak być musi,

Już zmienić nie może niczego,

Zaczajona w twych oczach tęsknota.

Wróci wiosna, deszcz spłynie na drogi,

Ciepłem słońca serca się ogrzeją.

Tak być musi,

Bo ciągle się tli w nas ogień,

Wieczny ogień, który jest nadzieją.

Znalazłam dziś liście

malowane jesienią,

wysyłam je Tobie

niech Ci dzień odmienią,

uśmiechem szczęśliwym,

bliskim serc dotykiem,

i piękną jesienną pogodą

ze słońca promykiem...

Znowu małymi krokami 

kroczy ku nam jesień z żółknącymi 

drzewami.Jeszcze kwiaty pięknie kwitną 

zapatrzone w toń nieba błękitną. 

Z roku na rok robi się 

smutniej, bo lat przybywa,a sił 

ubywa.Żółkną liście jak przed 

laty,gdy biegało się po łące 

zrywając kwiaty. 

Brak też sercu drżenia i uniesień, 

bo wszystko się oddala .. 

Z młodości-wiosny,nadchodzi 

starość-ale jeszcze jest przed nami...

ŻÓŁKNĄ LIŚCIE
Żółkną liście na brzozach,
Żółkną liście na klonach.
Gdzie jest lato? Odeszło.
Jesień przyszła znów do nas.
We wsi wozy turkocą.
echo turkot w dal niesie.
Traktor skibę odwraca,
a kieruje nim jesień.
Włodzimierz Domeradzki